ए हसीनो

ह्या फेसबुकाने एक मोठाच प्राॅब्लेम करून ठेवला आहे..

जुनी जुनी, जवळ जवळ विस्मरणात गेलेली "प्रीतीपात्रे" आयुष्यात परत डोकावत आहेत.. त्यांचे ते मेनके सारखे फोटो, त्यांच्या एकाहून एक दिलखेचक अदा, काही विचारायची सोय राहीलेली नाही. कधी पाय घसरेल काही सांगतां यायचे नाही...

शाळेत असताना दोन वेण्या घालून, तांबड्या-पिवळ्या रिबीनी, डोकीस पॅराशूट (ते एक प्रकारचे तेल होते) चोपडून शाळेला येणाऱ्या, तसेच नाकासमोर (स्वत:च्या) चालणाऱ्या या मुलींच्या अचानक मेनका, उर्वशी आणि रंभा कधी झाल्या ते कळेनासे झाले आहे.

त्यांचे नवे रूपडे पाहून त्याचे कौतुक करणे भागच आहे. परंतु अशा प्रकारच्या कौतुकाला आपल्याकडे "सांस्कृतिक" परवानगी नसल्याने उर्दूचा आधार घ्यावा लागत आहे.

ख्वाब है या जिंदगी,
आप को देखे जमाना।
जब आप देखे हमे कही,
तब जिंदगी ख्वाब बन जाये।

अर्थात सासऱे मामांनी, गडाचे दोर जवळजवळ १५ वर्षांपूर्वीच कापलेले असल्याने, "अस्मिते"ला कसलाही धक्का न लागू देतां सर्व मावळे, गडावरच लढत राहणार आहेत.

तरी एक विनंती अवश्य करावीशी वाटते. असल्या विनंत्या देखिल "सांस्कृतिक" नाहीत. त्यामुळे परत उर्दूचा आधार!!

ए हसीनो, इतनी तो खातीर करो,
देखने वालो की।
होष उड जाये तब तक तो ठीक है,
पर वे कही बेहोष ना हो जाये।

अर्थात हे अद्भूत रुपांतरण पाहून, मुलींनी त्यांच्या वयाच्या ३५ व्या वाढदिवसानंतरच शाळेत जायला सुरूवात करावी की काय असाही एक विचार मनांत आल्या शिवाय राहात नाही.