कापला बुंधा तरी
कोम्ब एकटा होता
मूळ गेले अंतरी
धरेत गारवा होता.....
निष्पर्ण ही काया परी
देह झाकला होता
अवकाश रिक्त झाले
अंधार साचला होता....
नाते स्मरे धरेला
दाटून थेम्ब झरला
कापला बुंधा तरी
कोम्ब थांबला होता.....
कापला बुंधा तरी
कोम्ब एकटा होता
मूळ गेले अंतरी
धरेत गारवा होता.....
निष्पर्ण ही काया परी
देह झाकला होता
अवकाश रिक्त झाले
अंधार साचला होता....
नाते स्मरे धरेला
दाटून थेम्ब झरला
कापला बुंधा तरी
कोम्ब थांबला होता.....
मी बळी तो बळी
कोळ्याची जाळी
नागवे पोर शोधी
अडकलेली मासोळी....
अनंत धागे
अनंताचा जीव
जाळ्यातला मासा
पाकोळी पाकोळी.....
नात्यांचे धागे
जाळ्याचे धागे
तगमग कशाची
नेभळी नेभळी....
जळी तोच
स्थळी तोच
तर्हा त्याची
वेगळी वेगळी.....
कापुसलेल्या केसांची
कर्दमलेल्या शालीची
सुरकुतलेल्या मायेची
एक होती आजी ....
जुन्या पुराण्या पोथ्यांची
चुडा भरल्या हातांची
टोप पदरी लुगडयाची
एक होती आजी ....
तुकोबाच्या गाथेची
मनाच्या श्लोकांची
हरीच्या पाठाची
एक होती आजी ....
वाकलेल्या पाठीची
आजोबांच्या काठीची
सुन्ठेच्या चिमटीची
एक होती आजी ....
साखरेच्या खड्याची
खारकेच्या तुकड़याची
बोटभर गुलकंदाची
एक होती आजी ....
साठलेल्या क्षणांची
गोठलेल्या व्रणांची
सोनसावळ्या कणांची
एक होती आजी ....
एक होती आजी
आठवांच्या गाठोड्याची
आसवांच्या उशाशी
डोइवरल्या हाताची
एक होती आजी ....
अगणित क्षणात काल राहिला
काल संपला आज उगवला
यक्ष कधीचा उभा...
हिरवी राने करपून गेली
रान पाखरे परकी झाली
यक्ष कधीचा उभा...
धुक्यात निजली रान शिवारे
अलगद वारे बकुळ शहारे
यक्ष कधीचा उभा...
उंच धुमारे गगन सावरे
घरट्या मधले भ्रूण भुकेले
यक्ष कधीचा उभा...
पापणीतली अल्लड नाती
काजळ वाती मिटून जाती
यक्ष कधीचा उभा...
दाटलेल्या कंठास खुलवू नकोस आता
थांबलेला झुला तू झुलवू नकोस आता...
पहाटेची कळी उमलायचीच नव्हती
काजळात चंद्र कधीचा बुडाला ....
प्रारब्ध चांदण्यांचे विसरून आज जा तू
लाटातले रवि बिम्बही झाले निस्तब्ध आता ....
घरटे मनीचे रिकामे खग कधीचा उडाला
पोकळीत पिसारा उडवू नकोस आता .....
व्याकूळश्या स्वरानी भिजले उदास गाणे
संवादीनी पुराणी हलवू नकोस भाता .....
दाटलेल्या कंठास खुलवू नकोस आता
थांबलेला झुला तू झुलवू नकोस आता...
रात्रीच्या गडद अंधारात दुनिया जेव्हा गाढ झोपते
तेव्हाच त्याला जाग येते .....
तो चोर नाही दरोडेखोर नाही घुबड तर नाहीच नाही
पण त्याला झोपलेली दुनिया आवडते .....
अशा रात्री रस्ते फक्त त्याचेच असतात
बागेतले रस्त्या कडेचे बाक
त्याच्या साठीच उभे असतात ......
मग तो फिरत रहातो
दुनियेची मौज लुटत रहातो ......
भिकपती असला तरी
दुनियेचा अधिपती असल्या सारखा जगतो .......
त्याचं साम्राज्य खुप मोठं
मोजता मोजता रात्र संपते
मग हां रात्रीचा अधिपती
की दिवसाचा भिकपती
दिवसाच्या गर्भात शिरतो आणि वाट पाहतो दिवस भर
साम्राज्याच्या उषःकालाची.....
काळाचिये गती
दिनांच्या आहुती
दिन की दीन
दोही समान गती ....
व्यापिली समष्टी
भोगली यथार्थी
अस्थीची निष्पत्ती
दोही समान गती ....
घर एकले आसुसलेले
आठवणीँच्या वाटेवरले.....
या वाटेची रीत आगळी
उगम अंत मज साठी जहाले
पोटामागे बांधून सारे
सर्वही माझे वाहून नेले
घर एकले आसुसलेले .....
दिव्य कणांचे संध्यासमयी सम्मेलन दाटे
निरोप घेत्या मित्राचे ते व्याकुळपण वाटे ...
अल्लड बाळे आवर शोके पुन्हा उद्या मी येत असे
रात्रीसमयी विरहावेळी चंद्र तुला मी देत असे ....
तप्त सुरानी दग्ध करानी दमलीस ग तु आज धरीत्रे
चंद्र तुला बघ हसवील फसवील पुन्हा उद्या मी येत असे ....
जमू लागले खग अंतरी निरोप देण्या आतुर झाले
इवलेसे ते परही त्यांचे क्षणाक्षणानी भरून आले ....
ऐक मैत्रयी उगाच रुसणे विरहाविण का प्रेम असे
अल्लड बाळे आवर शोके पुन्हा उद्या मी येत असे ....
दिव्य कणांचे संध्यासमयी सम्मेलन दाटे
निरोप घेत्या मित्राचे ते व्याकुळपण वाटे ...