अर्घ्य

अर्घ्य

मावळतीच्या मित्रालाही काही अर्घ्य द्यायची असतात..

कुठून तरी काळ्या कभिन्न अज्ञात निर्मम गर्भातून उमलून आलेल्या, र्निर्मितीच्या सुवर्णकणांना सोबतीला घेऊन साजरा करायचा असतो, आपल्याच क्षणिक अस्तित्वाचा अंतिम सोहोळा, तांबड्या भडक जास्वंदासारखा..

त्या दिनकराचा उसना घेतलेला रक्तिमा, त्याच्याच समोर धरत, व्याकुळ होऊन करायची असते वास्त..जमलय ना रे मला सगळं?...

कळतही असतील त्या सवित्रयाला हि खोल गहिऱ्या अंतरातून उमटलेली मूक गृहीतके..

दिसतही असतील त्या हिरण्यगर्भाला त्याचे अगणित सोनेरी कण त्या र्निमितीसाठी आसुसलेल्या सोनेरी नगण्य परागांमधून..

पटत असेल ओळख त्यालाही आपल्याच देखण्या चिरतरुण अस्तित्वाची..

आणि त्याच असहाय्य हतबलतेतून, निळसर आकाशाच्या आसमंतात खोळंबून राहिलेल्या विपन्न जलधीच्या आडून, उमटत असेल त्याच्याही अंतरंगातून तसलाच एखादा तांबडा सोनेरी हुंदका...

~निखिल कुलकर्णी