प्रत्येकाचा क्षण

गेल्या वसंताच्या आठवणीने कष्टी होऊन, अविरत निश्चलतेनं, चैतन्यहीन होऊन, आपल्याशीच कुढत बसलेल्या, पायाखाली स्मशानातील भुतांच्या गुंतवळी प्रमाणे अविरत घुटमळत राहणाऱ्या अतीशीत अशा पयाचा मनस्वी तिटकारा येवून, निळ्याशार आकाशातून, खाली पृथेचा उत्सव पाहात उभ्या असलेल्या, बघ्या वृत्तीच्या जलधींना, आपल्या असंख्य पिंजारलेल्या हातांनी लहलहा करून हुसकावून देवून, आपल्या अशा निर्वस्त्र, बेढब आणि कुरूप अशा अस्तित्वाकडे कुणीही पाहू देखिल नये अशा इर्षेने, एखाद्या क्रुद्ध आणि शापीत समंधासारख्या संत्रस्त झालेल्या, तळ्याकाठच्या या आत्ममग्न वृक्षाला कल्पना तरी आहे का की, त्याच्याच पायाशी, शिशिराच्या कडाक्यात देखिल हिरवट खुरट गवताच्या पात्यांवर सूर्याचे कण होऊन बहरलेली ही पिवळसर फुले, जणू त्यांच्या स्वर्गीय पाकळ्यांच्या क्षणिक अस्तित्वाचा सोहळा अनाहूतपणे साजरा करत, वाऱ्याच्या प्रत्येक तरंगाला सोबतीला घेत, स्वत:ला आकाशाच्या कुशीत आश्वस्त होऊन मनसोक्त झोकून देत आहेत? की ज्या तळ्याच्या थेंबांवर ही इवलीशी सृजनाची प्रतिके उमटली, त्या थेंबांना सूर्याकडून उसने घेतलेले हळदीचे वाण देवून, आपल्या जडत्वहीन बहराचे शिंपण घालत, कृतकृत्य होऊन आलिंगन देत आहेत?

प्रत्येक क्षण तर वेगळा आहेच. पण कदाचित प्रत्येकाचा क्षण हा त्याहूनही वेगळा आहे..

~ निखिल कुलकर्णी