आपल्याच रंगात रंगावं, सृष्टीनं दिलेलं दोन थेंबांचं दान पिऊन, फुलून यावं रखरखीत वाळूत सुद्धा, आपले इवलेसे पाय रोवून, खाऱ्या बोचऱ्या वाऱ्यात, लाटांच्या भीषण रौद्र खर्जात देखिल, उमलून यावं कृष्णविवरातून बाहेर पडणाऱ्या उषेच्या अमोघ किरणासारखं, आसमंत भेदत शिरावं अनंताच्या गर्तेत, आपल्याशीच संवाद करत, वाटेत भेटेल त्या अस्तित्वाच्या प्रत्येक जड कणाला आपल्याच रंगाचा दुबोटी गंध लावत, उजळून टाकावीत त्यांची ललाटे, टिपावे क्षणिक स्मित आणि जातच रहावे परत एकदा अनादी अनंताकडे, अलगद, हळूवार पंखाला पराग चिकटलेल्या फुलपाखरासारखे..
करू दे त्या मग्रूर सागराला त्याच्या उन्मत्त लाटांचा हिशेब..मोजू देत त्या नेभळत कड्यांना त्यांच्याच वाळूंचे डोंगर..वाहू देत त्या गर्विष्ठ वाऱ्याला त्याच्या सामर्थ्याची प्रौढी मिरवत..
नेल्या दोन चार जांभळ्या पाकळ्या त्याने त्याच्या हिडीस खांद्यावरून तरी पडतीलच कधीतरी परत पृथेच्याच मायेने तिच्याच पार्थिवावर तिच्या अनंत यात्रेसाठी..
करू दे त्या मग्रूर सागराला त्याच्या उन्मत्त लाटांचा हिशेब..मोजू देत त्या नेभळत कड्यांना त्यांच्याच वाळूंचे डोंगर..वाहू देत त्या गर्विष्ठ वाऱ्याला त्याच्या सामर्थ्याची प्रौढी मिरवत..
नेल्या दोन चार जांभळ्या पाकळ्या त्याने त्याच्या हिडीस खांद्यावरून तरी पडतीलच कधीतरी परत पृथेच्याच मायेने तिच्याच पार्थिवावर तिच्या अनंत यात्रेसाठी..